چگونه کوهنورد شویم؟ ( مهارت های پایه ای کوهنوردی)

آموزش کوهنوردی و مهارت های لازم برای کوهنوردی را برای شمایی که اهل کوه و لذت بردن از این فضای عالی هستید را آماده کرده ایم. اگر به کوهنوردی علاقه دارید و حال تصمیم دارید کمی حرفه ای تر به این ورزش جذاب بپردازید با ما همراه باشید تا با هم مهارت های پایه ای این ورزش و اصول آن را فرا بگیریم.

کوهنوردی یک ورزش مفرح و بسیار هیجان انگیز است، هم یک تفریح و سرگرمی که حس افتخاری را به همراه دارد  و هم تمرینی برای رسیدن به اهداف بزرگ و سخت. در کوهنوردی باید مهارت هایی را به کار برد تا از سنگلاخ ها، برف ها و مسیرهای دشوار عبور کرد و به هدف تعیین شده رسید. بعضی از مسیرهای کوهنوردی را می توان طی یک روز طی کرد و بعضی دیگر چندین ماه به طول خواهند انجامید. در کوهنوردی هایی از این دست باید خود را برای عبورهای مکرر از رودخانه، بالا رفتن بدون طناب و بالا رفتن های فنی و تکنیکی آماده کرد.  کوهنوردی همچنین به آمادگی بدنی و دانش فنی نیز نیاز دارد. استفاده از طناب، گره ها، مسیریابی، حمایت از سایر کوهنوردان طی مسیر، راپل کردن (فرود آمدن با طناب) و مهارت در نجات و شکاف های یخی برای کوهنوردی ایمن و موفقیت آمیز ضروری است.

ترفند های که هر فرد برای نجات و زنده ماندن باید بداند (۱۳ مورد)

آماده شدن

آموزش کوهنوردی و آمادگی جسمانی

کوهنوردی می تواند مستلزم استقامت بدنی بالایی باشد و در طول مسیر هم به احتمال زیاد هیچ کس به شما کمک نخواهد کرد مگر اینکه حیوانات همراه خود ببرید یا کسی را برای اینکار استخدام کنید. برای اینکه ماجراجویی خود در دل کوهستان را لذت بخش کنید بدنتان باید خوب کار کند و در وضعیت خوبی قرار داشته باشد. دویدن، دوچرخه سواری و شنا راه های خوبی برای افزایش آمادگی جسمانی هستند. بالا و پایین رفتن از پله ها هم به تقویت عضلات پاهایتان کمک می کند. وزنه زدن هم می تواند بالا تنه تان را برای حمل کوله و بالا رفتن از کوه تقویت کند.

بهترین تمرین برای بالا رفتن از کوه همراه با کوله، این است که با کوله ی پشتی بالا بروید. یک کوله ی سنگین روی دوشتان قرار دهید و بالا بروید. از تپه های کم ارتقاع یا خیابان های شیب دار و یا حتی پلکان خانه یا محل کار شروع کنید. این نوع تمرین بهتر از دویدن و یا دوچرخه سواری باعث تقویت آمادگی جسمانی شما می شود. البته برای کوهنوردی های حرفه ای شما احتیاج به یک مربی و برنامه تمرینی منظم برای بدنسازی نیاز خواهید داشت.

آمادگی روانی

کوهنوردی به چیزی بیشتر از آمادگی جسمانی یا مهارت های فنی برای بالا رفتن از کوه نیاز دارد. کوهنوردی ذهنیت متفاوتی نسبت به سایر ورزش ها می طلبد. باید تعهد و انرژی بیشتری را صرف کنید و باید برای فایق آمدن بر سختی ها، ناملایمتی ها و ریسک های طی مسیر خود را آماده کنید. به این دلایل کوهنوردی را همه کسی نمی تواند انجام دهد.

از سوی دیگر پاداشی که به دل کوهستان زدن در پی دارد بسیار زیاد است. آسمان پر ستاره، صدای نفس نفس زدن خود، صدای یخ شکن های زیر پا که سکوت محض را می شکنند. چراغ های جلو که مسیر را نشان می دهند، و سپس دانه دانه در دل سپیده دم صورتی محو می شوند. و یا پیدا کردن مسیری که گرانیت نرم دارد و منظره ای را دارد که تنها سرنشینان هواپیما می توانند آن را تماشا کنند. و طلوع و غروب خورشی که شما را از این جهان جدا می کند. همه ی این لحظاتی که بر شمردیم باعث می شود که افراد، به جای طی مسیرهای نزدیک به کوهپایه، مسیرهای طولانی را انتخاب کنند و دل به کوهستان بزنند.

کوهنوردی با یک راهنما

اگر تازه کار هستید ، یک راه برای کوهنورد شدن این است که از بلد این کار کمک بخواهید. اگر آمادگی جسمانی و تناسب اندام خوب دارید می توانید از دوست یا کوهنورد حرفه ای کمک بخواهید. البته در بعضی مواقع می توانید افراد حرفه ای را برای کمک رساندن به خودتان استخدام کنید و حتی اگر پول کافی و تجربه ی کوهنوردی را دارید می توانید برای فتح قله ی دماوند هم راهنمای مسیر و کوهنوردی را استخدام کنید. البته اکر ناشی ها و تازه ارها مسیرهای کوتاه را انتخاب می کنند تا مهارت های خود را تقویت کرده باشند.

کوهنوردی به تنهایی

اگر به تنهایی کوهنوردی کنید نه تنها هیجان بسیاری را تجربه خواهید کرد بلکه حس افتخار از انجام کاری بزرگ را هم تجربه خواهید نمود. اما باید قبل از اینکه به تنهایی قصد کوهنوردی داشته باشید باید چند مهارت را بیاموزید.

• استفاده از تبر یخ

استفاده از تبر یخ یکی از اصول اساسی است که باید برای کوهنوردی آن را بیاموزید. برای حمایت و پشتیبانی از خود، باید بدنه ی تبر را در برف قرار دهید تا از سقوط شما جلوگیری کند. اگر سر خوردید و افتادید، میله ی تبر را می گیرید تا سقوط نکنید. برای انجام این تکنیم هتی تب رسخی، باید تمرین کرده و اموزش صحیح را دریافت کنید.

• کوهنوردی با طناب

استفاده از تبر وقتی اهمیت بیشتر پیدا می کند که شما طی یک مسیر یخی با یک یا چند نف دیگر از طریق طناب ارتباط داشته باشد. قبل تر در هاو کن یو به این موضوع پرداختیم.  سقوط نکردن نه تنها مهارت های لازم را نیاز دارید بلکه باید مواظب دیگرانی هم باشید که با طناب به شما متصل هستندتا وقتی سر خوردند به کمک و پشتیبانی از آنها بشتابید.مدیریت طناب هم به همین نحو اهمیت دارد. باید بدانید که چطور از دیگران پشتیبانی کنید، چه زمان و چگونه با طناب بالا بروید، و چقدر طناب شل پشت سر قرار دهید مجموعه مهارت هایی هستند که مدارس کوهنوردی یشرفته تدریس می کنند.

• عدم تشخیص موقعیت و پشتیبانی

مسیر کوه ها در بیشتر فصول بهار و تابستان ساده و سرراست است. اما در اواخر تابستان و پاییز کار کمی دشوار می شود و کوه ها پر از برف می شوند. در این شرایط جهت یابی و تعیین مسیر دشوار می شود. پس حتما در کوهنوردی، باید قطب نما و جهت یاب همراه خود داشته باشید.

• نجات دیگران

آخرین نکته که لازم به ذکر آن می بینیم این است که آیا می توانید کوهنوردی را که سقوط کرده یا سر خورده را نجات دهید؟ استفاده ی صحیح از لنگرهای برفی از مهارت های کلیدی است که کوهنوردی در یخ را ایمن می سازد. حتی کوهنوردان خبره و با تجربه هم این تکنیک های نجات و پشتیبانی را تمرین می کنند تا خود را برای شرایط غیرمترقبه آماده کرده باشند.

حقایقی که می توانند جان شما را نجات دهند (قسمت اول)

سایر ملاحظات

کوهنوردی می تواند مجموعه شرایط و اوضاعی را به همراه بیاورد که عمدتا  در صخره نوردی وجود ندارد. تیم شما باید آماده باشد تا با تنش ناشی از ارتفاع بالا کنار بیاید. در بسیاری از موارد باید حوالی سیستم های مجازتان از ارتفاع بالا بروید، و در حفظ محیط زیست کوهستان کوشا باشید و محدودیت های اندازه ی تیم خود را درک کنید.

ارتفاع

بدن در ارتفاع بالاتر از ۸ هزار پا و بعضی مواقع ۵ هزار پا ، تاثیرات کمبود اکسیژن در جو را حس می کند. بیماری مزمن کوهستان، HAPE یا HACE ناشی از کاهش سطح اکسیژن خون بدن رخ می دهد. این بیماری می تواند هر کسی را در هر لحظه مریض کند. افرادی که تناسب اندام بسیار خوب دارند یا زمانی را صرف  خو دادن بدن خود با کوهستان کرده اند به همان میزان در معرض این بیماری قرار دارند که افراد بی تجربه و یا فاقد استقامت بدنی. اینکه قبلا هم شانس آورده و چیزی تان نشده دلیلی نیست که در سفرهای بعدی دچار این بیماری نشوید.

از علایم بیماری ناشی از کمبود اکسیژن خون در ارتفاع می توان به دشوار در به خواب رفتن، تنفس نامنظم در خواب، سردرد، ضعف، بی حالی، تهوع، سرگیجه و تنگی نفس اشاره نمود. در مراحل حادتر این بیماری مایعات در ریه جمع می شود و علاوه بر علایم فوق سرفه و خس خس سینه هم همراه فرد خواهد بود. در موارد نادر، بیماری HACE یا ورم مغز باعث می شود فرد، علاوه بر علایم فوق، موقعیت خود را از دست بدهد و گیج شود. درمان این بیماری و بر طرف شدن همه ی این علایم این است که فرد از ارتفاع پایین بیاید.

چگونه اثرات ارتفاع بر بدن را کاهش دهیم:

• اگر چند قله را دارید بالا می روید و یا می خواهید در یک قله کمپ بزنید، برای خوابیدن باید به ارتفاع پایین تر بیایید.
• به اندازه ی کافی آب بنوشید. باید بدنتان آب کافی داشته باشد تا از این بیماری در امان بماند. همراه داشتن کیسه آب همراه با لوله ای برای نوشیدن می تواند در کوهنوردی مفید باشد چرا که می توانید بدون توقف آب بنوشید.
• مصرف مناسب غذا هم به همان اندازه مهم است. ارتفاع می تواند بر اشتها تاثیر بگذارد و باعث بی اشتهایی و حتی تهوع شود اما با غذا خوردن می توانید این اثرات را از بین ببرید. برای بالا نگه داشتن سطح انرژی بدن خود از کربوهیدرات ها بیشتر مصرف کنید.
• تنفس عمیق و با فشار، می تواند دذر گردش اکسیژن در ریه ها و خون تاثیر خوب بگذارد. می تواند سرعت شما را هم پایین بیاورد و این سرعت پایین می تواند بر علایم بیماری ارتفاع هم تاثیرگذار باشد. برداشتن گام های شمرده و تنفس با فشار و ریتم دار اغلب به کوهنوردان کم کمی کند تا این علایم را پایین بیاورند.
• از مصرف الکل و کافئین خودداری کنید چرا که آب بدن را پایین می آورند.
• اگر دچار سردرد شدید و سردردتان با آسپیرین یا ایبوپفرین خوب نشد و یا تهوع و سرگیجه گرفتید و جهت خود را گم کدید، و یا مرتبا به سرفه افتادید، ارتفاع خود را کم کنید و به پایین بیایید.

این اطلاعاتی که در اختیارتان قرار دادیم جامع نیست و نباید آن را جایگزین توصیه های پزشک حازق و یا فعالان خبره ی حوزه ی پزشکی حیات وحش کنید.

در آخر باید به یاد داشته باشید که در محیط های کوهستانی به خاطر سرد بودن هوا و وجود یخ و برف، موادی که بر جای می گذارید تجزیه نمی شوند و از این جهت باید همیشه در حفظ محیط زیست کوشا باشید.